Chomik Roborowskiego to najmniejszy i jeden z najbardziej fascynujących gatunków chomików trzymanych w domach. Choć wygląda uroczo i niepozornie, skrywa w sobie prawdziwego dzikusa z azjatyckiej pustyni. Skąd pochodzi, jak trafił do naszych domów i dlaczego jego opieka jest tak specyficzna? Oto wszystko, co warto wiedzieć o tym wyjątkowym gryzoniu.

Pochodzenie i środowisko naturalne

Chomik Roborowskiego (Phodopus roborovskii) pochodzi z surowych, suchych i pustynnych rejonów Azji Środkowej. W naturze występuje przede wszystkim w:
  • Mongolii
  • północnych Chinach (w tym pustynia Gobi)
  • południowym Kazachstanie
  • regionach przygranicznych Rosji
To obszary o skrajnych warunkach klimatycznych: w dzień gorąco, w nocy zimno, mało opadów i niemal brak roślinności. Chomiki te przystosowały się do tych warunków znakomicie – żyją w podziemnych norkach, aktywne są głównie nocą i o świcie, a za dnia chronią się przed upałem pod ziemią.

W naturze jedzą głównie nasiona, zioła, owady i korzenie, a wodę czerpią przede wszystkim z pożywienia.

Jak trafiły do hodowli?

Chomik Roborowskiego został odkryty i opisany w XIX wieku przez rosyjskiego zoologa Iwana Roborowskiego – to właśnie od jego nazwiska pochodzi nazwa gatunkowa. Jednak do Europy trafił znacznie później.

Pierwsze egzemplarze tego gatunku zaczęto sprowadzać do ogrodów zoologicznych i laboratoriów dopiero w drugiej połowie XX wieku, głównie w celach badawczych i obserwacyjnych. Nieco później pojawiły się w hodowlach hobbystycznych, najpierw w Niemczech i Holandii, a następnie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych.

Ich miniaturowy rozmiar, oryginalny wygląd i egzotyczne pochodzenie sprawiły, że zaczęły cieszyć się coraz większym zainteresowaniem – choć szybko okazało się, że nie są to chomiki dla każdego.

Wygląd i cechy charakterystyczne

  • Długość ciała: 4–6 cm
  • Waga: ok. 20–25 g
  • Futro: piaskowe, z jasnym brzuszkiem, brak paska na grzbiecie (w odróżnieniu od dżungarskich i Campbella)
  • Charakterystyczne „brwi” – jasne kółka wokół oczu, nadające twarzy wyraz zdziwienia
Ich niewielki rozmiar sprawia, że są najszybsze i najtrudniejsze do złapania spośród wszystkich chomików domowych. Są zwinne, bardzo czujne i niezwykle rzadko nawiązują bliski kontakt z człowiekiem.

Zachowanie i charakter

Chomiki Roborowskiego są:
  • skrajnie płochliwe – szybko się stresują, nie lubią dotyku,
  • aktywne głównie nocą – wtedy potrafią przebiec dziesiątki metrów w kołowrotku,
  • niesamowicie szybkie i zwinne – łatwo się wymykają, trzeba uważać przy otwieraniu klatki,
  • bardziej obserwacyjne niż kontaktowe – to zwierzęta, które lepiej się ogląda, niż się je głaszcze.
Nie oznacza to, że nie da się ich oswoić – ale trzeba mieć dużo cierpliwości i zaakceptować ich niezależność.

Wymagania w hodowli domowej

Chomik Roborowskiego wymaga:
  • dużej, poziomej przestrzeni – minimum 100 × 50 cm, najlepiej 120 × 60 cm,
  • kołowrotka o średnicy min. 20 cm (pełnego, nie ażurowego!),
  • grubej warstwy podłoża do kopania – minimum 20 cm trocin lub mieszanki z ziemią kokosową i siankiem,
  • kryjówek, tuneli, elementów do eksploracji – to typ eksploratora, nie wspinacza.
Nie potrzebuje wysokości ani pięter – za to bardzo lubi zakopywać się i budować norki.

Samotnik czy stadny?

W naturze chomiki Roborowskiego żyją w koloniach o luźnej strukturze terytorialnej, ale w domowych warunkach próby trzymania ich razem często kończą się bójkami. Zdarzają się wyjątki, szczególnie w przypadku młodych z jednego miotu, ale nawet wtedy relacja może się nagle pogorszyć.

Bezpieczniejszą i zalecaną opcją jest trzymanie ich pojedynczo.

Dieta

Podstawą powinna być karma pełnoporcjowa dla chomików karłowatych, z dużą ilością:
  • nasion (proso, len, trawa kanaryjska),
  • ziół (babka, mniszek, pokrzywa),
  • suszonych warzyw niskocukrowych (cukinia, pasternak).
Dodatki:
  • białko zwierzęce raz–dwa razy w tygodniu (suszone larwy, mączniki, czasem gotowane jajko),
  • niewielkie ilości piasku do kąpieli (koniecznie bez zapachu i niepylącego),
  • unikanie owoców i cukru – są niebezpieczne dla zdrowia.

Zdrowie i długość życia

Chomiki Roborowskiego żyją średnio 2,5 do 3 lat, czasem dłużej. Są podatne na stres, który może prowadzić do:
  • spadku odporności,
  • samouszkodzeń (w ekstremalnych warunkach),
  • spadku apetytu.
Dlatego kluczowa jest cisza, stabilne warunki i brak ingerencji w dzień.

Podsumowanie

Chomik Roborowskiego to niezwykły, egzotyczny gryzoń – miniaturowy, czujny i niesamowicie szybki. Nie nadaje się dla dzieci ani dla osób szukających kontaktowego zwierzaka, ale za to jest idealny dla cierpliwego opiekuna, który chce obserwować naturalne zachowania gryzonia w ciekawym, dobrze urządzonym środowisku.

To dzikusek z sercem pustyni – nieoswajalny jak piesek, ale fascynujący jak małe zwierzątko z natury.