Świnki morskie to zwierzęta wyjątkowo towarzyskie. Tworzą silne więzi z innymi świnkami, a życie w duecie lub w stadzie jest dla nich naturalnym stanem. Kiedy tracą swojego towarzysza, sytuacja jest dla nich nie tylko zmianą w otoczeniu, ale i poważnym wstrząsem emocjonalnym. W takich chwilach opiekun musi zadbać zarówno o zdrowie fizyczne, jak i komfort psychiczny pozostałej świnki. Żałoba u tych zwierząt jest zjawiskiem realnym, choć często przybiera subtelne formy. Poniżej znajdziesz wskazówki, jak mądrze przeprowadzić świnkę przez ten trudny czas.

Pierwsze chwile po stracie

Tuż po śmierci towarzysza warto pozwolić śwince pożegnać się. Jeśli nie ma przeciwwskazań zdrowotnych, można na krótko pokazać jej ciało zmarłego zwierzęcia. To pozwala zrozumieć zmianę i zmniejsza późniejsze „szukanie” przyjaciela. W pierwszej dobie nie należy wprowadzać drastycznych zmian w klatce – zapachy dają poczucie bezpieczeństwa. Sprzątanie warto odłożyć na później, usuwając jedynie zabrudzone elementy. Najważniejsze jest zachowanie rutyny – karmienia o tych samych porach, stałego rytmu dnia i znanych czynności.

Jak objawia się żałoba u świnki

Każda świnka przeżywa stratę na swój sposób. Niektóre będą nawoływać i przeszukiwać klatkę, inne staną się ciche i wycofane. Może pojawić się wybredność w jedzeniu lub krótkotrwały spadek apetytu. Często świnka śpi znacznie więcej, chowa się w kryjówkach czy jest bardziej drażliwa. Jeśli jednak spadek wagi jest gwałtowny, apetyt zanika całkowicie, pojawiają się wzdęcia, bolesność czy objawy chorobowe – trzeba niezwłocznie skonsultować się z weterynarzem. Stres obniża odporność, a u świnek nawet kilkanaście godzin bez jedzenia może prowadzić do poważnych zaburzeń trawienia.

Uważna obserwacja i monitoring

W okresie żałoby codzienne ważenie jest kluczowe. Najlepiej robić to o stałej porze, zapisując wyniki w zeszycie lub tabeli. Warto notować również ilość zjedzonego siana i warzyw, wygląd bobków oraz zachowanie świnki. Takie notatki pozwalają szybko zauważyć niepokojące zmiany. Jeżeli waga spada, a świnka je mniej, można zachęcać ją do jedzenia, podając ulubione zioła, świeże siano w kilku miejscach czy małe, częste porcje warzyw. Gdy to nie pomaga, konieczne może być dokarmianie papką, ale tylko po konsultacji z lekarzem.

Życie w pojedynkę – rozwiązanie tymczasowe

Świnka morska nie powinna żyć sama, ale czasem przez pewien okres jest to konieczne – choćby do momentu znalezienia odpowiedniego towarzysza. W tym czasie trzeba zapewnić jej spokojne, bezpieczne miejsce, miękkie i czyste podłoże oraz dodatkowe kryjówki. Kontakt z człowiekiem jest ważny, ale powinien odbywać się na zasadach świnki – delikatna obecność, mówienie spokojnym głosem, podawanie jedzenia z ręki. Nadmierne noszenie czy narzucanie bliskości może zwiększyć stres.

Dobór nowego towarzysza

Najlepszym sposobem na złagodzenie żałoby jest ponowne zapewnienie śwince kontaktu z przedstawicielem własnego gatunku. Dobór nowego towarzysza zależy od płci, temperamentu i wieku świnki. Samice zazwyczaj dobrze dogadują się z innymi samicami lub wykastrowanymi samcami, natomiast samce – z młodszymi, łagodnymi partnerami lub doświadczonymi, spokojnymi samcami. Zanim jednak dojdzie do spotkania, konieczna jest co najmniej dwutygodniowa kwarantanna, podczas której obserwuje się nową świnkę pod kątem zdrowia.

Proces łączenia świnek

Łączenie świnek powinno odbywać się na neutralnym terenie, gdzie żadna z nich nie zostawiła swojego zapachu i poczucia terytorium. Należy przygotować kilka kup siana, warzywne przekąski, dwie butelki z wodą. Wpuszcza się obie świnki jednocześnie, obserwując ich zachowania. Niskie pomruki, powolne paradowanie bokiem, ruchy kopulacyjne czy obwąchiwanie to normalne elementy ustalania hierarchii. Interweniować trzeba dopiero przy krwawych pogryzieniach czy długotrwałych bójkach. Jeśli po kilku dniach świnki jedzą obok siebie, można przenieść je do świeżo przygotowanej klatki.

Alternatywa – towarzystwo przez kratkę

W niektórych przypadkach, np. u bardzo starych czy schorowanych świnek, pełne łączenie może nie być możliwe. Wtedy sprawdza się ustawienie dwóch klatek obok siebie lub podzielenie dużej klatki siatką. Decyzja taka może być podjęta wyłącznie po konsultacji z lekarzem weterynarii. Świnki widzą się, słyszą i czują, co daje namiastkę życia w stadzie, ale jednocześnie każda ma swoje zasoby i przestrzeń. Czasem taki układ prowadzi do udanego łączenia po pewnym czasie.

Rola środowiska i żywienia

W czasie żałoby warto szczególnie zadbać o dietę i otoczenie. Świeże siano powinno być dostępne w kilku miejscach, warzywa lepiej podawać częściej, ale w mniejszych porcjach. Woda powinna być zarówno w butelce, jak i w miseczce, by świnka mogła wybrać wygodniejszą formę. Unikamy silnych zapachów detergentów i hałasu – wrażliwy słuch i węch świnki wymagają spokoju.

Spokój opiekuna ma znaczenie

Świnka doskonale wyczuwa nastrój opiekuna. Choć strata jest bolesna również dla człowieka, warto starać się zachować przy śwince spokój i przewidywalność. Nadmierne zmiany czy nerwowa atmosfera mogą zwiększyć stres zwierzęcia.

Podsumowanie

Śmierć towarzysza to dla świnki morskiej poważne przeżycie. W tym czasie kluczowe jest połączenie troski o zdrowie fizyczne z zapewnieniem poczucia bezpieczeństwa. Najlepszym rozwiązaniem na dłuższą metę jest znalezienie nowego, odpowiedniego towarzysza i przeprowadzenie przemyślanego łączenia. Jeśli to niemożliwe, trzeba stworzyć warunki minimalizujące samotność – choćby przez towarzystwo przez kratkę. Dzięki cierpliwości i konsekwentnej opiece świnka ma szansę wrócić do równowagi i znów cieszyć się życiem.