Chomiki dżungarskie to jedne z najpopularniejszych małych gryzoni domowych. Urocze, puchate i często bardzo towarzyskie – od lat cieszą się sympatią opiekunów na całym świecie. Ale czy wiemy, skąd tak naprawdę pochodzą? Co oznacza ich nazwa i jakim cudem z dzikich stepów trafiły do naszych domów? Zapraszamy do podróży w czasie i przestrzeni, by poznać bliżej historię tych niezwykłych stworzeń.

Naturalne środowisko: stepy Azji Środkowej

Chomik dżungarski (łac. Phodopus sungorus) pochodzi z rozległych terenów Azji Środkowej, a dokładniej z:
  • południowej Syberii,
  • północnego Kazachstanu,
  • północno-wschodnich Chin,
  • zachodniej Mongolii.
Wbrew pozorom, jego ojczyzną nie są wilgotne, tropikalne lasy, a suche, chłodne stepy, półpustynie i zarośla tundrowe. To tam, wśród traw, kamieni i piasku, chomiki dżungarskie prowadzą samotniczy tryb życia, kopiąc norki i gromadząc zapasy na zimę.

Przystosowane do życia w surowym klimacie

Warunki, w jakich żyją dzikie chomiki dżungarskie, nie są łatwe. Zimy są tam długie i mroźne, a pokarm trudno dostępny. Dlatego chomiki te wykształciły kilka fascynujących mechanizmów przystosowawczych:
  • Zmiana futra zimą – w naturalnym środowisku chomik dżungarski zmienia swoje umaszczenie na prawie białe. To nie tylko sposób na ogrzanie się, ale też świetny kamuflaż w śnieżnym krajobrazie.
  • Zdolność do przechowywania pokarmu – chomiki gromadzą jedzenie w swoich workach policzkowych i przenoszą je do spiżarni w norze. To pozwala im przetrwać trudny okres, gdy nic nie rośnie.
  • Brak hibernacji – choć klimat by na to pozwalał, chomiki dżungarskie nie zapadają w prawdziwy sen zimowy. Zamiast tego przechodzą w stan zmniejszonej aktywności.

Od dzikości do laboratoriów i domów

Pierwsze chomiki dżungarskie trafiły do rąk naukowców w XX wieku. W latach 60. i 70. zaczęto je badać w laboratoriach jako modele doświadczalne – głównie z powodu krótkiego cyklu życia i łatwego rozmnażania. W porównaniu z chomikami syryjskimi, które pojawiły się w Europie już w latach 30., chomiki dżungarskie były względnymi nowicjuszami.

Z czasem pojawiły się w hodowlach amatorskich i zaczęły zyskiwać popularność jako zwierzęta domowe – szczególnie w Europie i Japonii, a potem także w USA. Ich niewielki rozmiar, uroczy wygląd i ciekawe zachowania sprawiły, że szybko zdobyły serca ludzi na całym świecie.

Dlaczego „dżungarski”?

Nie – mimo mylącej nazwy, chomiki dżungarskie nie mają nic wspólnego z tropikalnymi lasami. Ich nazwa pochodzi od Gór Dżungarskich (Dżungaria, znana też jako Jungaria), czyli regionu na pograniczu Kazachstanu i Chin. To właśnie tam odnotowano pierwsze naukowe obserwacje tych gryzoni, a nazwa utrwaliła się w literaturze zoologicznej.

Czasami chomiki te nazywane są również chomikami syberyjskimi lub chomikami paskowanymi, co odnosi się do charakterystycznego ciemnego paska biegnącego wzdłuż grzbietu.

Dżungarskie a inne chomiki karłowate

Warto zaznaczyć, że chomik dżungarski jest jednym z kilku gatunków tzw. chomików karłowatych. Często mylony jest z:
  • chomikiem Campbella (Phodopus campbelli),
  • chomikiem Roborowskiego (Phodopus roborovskii),
  • chomikiem chińskim (Cricetulus griseus).
W sklepach zoologicznych często można spotkać mieszańce chomika dżungarskiego i Campbella – są one płodnymi krzyżówkami, ale różnią się charakterem i odpornością zdrowotną. Warto więc kupować zwierzęta ze sprawdzonych źródeł, gdzie znane jest ich rzeczywiste pochodzenie.

Podsumowanie

Chomiki dżungarskie to zwierzęta pochodzące z surowych i chłodnych terenów Azji Środkowej. Ich przystosowania do życia w trudnych warunkach, ciekawe zachowania i łagodny charakter sprawiły, że zyskały ogromną popularność jako zwierzęta domowe. Choć ich nazwa może być myląca, historia tego gatunku jest fascynująca i pokazuje, jak niezwykłe są nawet najmniejsze stworzenia w naszych domach.